Wycieczka z Czechowic-Dziedzic do Wrocławia

Skarb średzki - jedno z najcenniejszych znalezisk archeologicznych XX wieku w Europie, kolekcja monet srebrnych i klejnotów monarchów czeskich, znalezionych w 1985 i 1988 r. w Środzie Śląskiej podczas prac budowlanych przy ulicy Daszyńskiego oraz na wysypisku gruzu na terenie MOSiR. Skarb w większości rozkradziony przez przypadkowych znalazców i odkrywców-amatorów był pod koniec lat 80. XX wieku powodem milicyjnej akcji na terenie Polski o kryptonimie "Korona" oraz kilku procesów karnych.

Z odzyskanych fragmentów znaleziska w muzeach we Wrocławiu i Środzie Śląskiej znajduje prawie osiem tysięcy monet, gotycka korona ślubna, złote pierścienie i inne elementy średniowiecznej biżuterii.

Do 1995 r. prowadzono prace rekonstrukcyjne oraz katalogowanie zabytków. W wyniku tych prac stwierdzono, że w skład skarbu średzkiego, nie licząc biżuterii i złotych florenów wchodzi 7691 monet srebrnych.

W Muzeum Narodowym we Wrocławiu reprezentowany jest jeden z najcenniejszych skarbów odnalezionych w Europie w XX w. - i to w dodatku w całości! Wystawa przygotowana w 30. rocznicę odkrycia Skarbu Średzkiego odsłania się w nowej, atrakcyjnej aranżacji, a słynne znalezisko po raz pierwszy obejrzeć można w pełnym zasobie, w jakim znane jest nam dzisiaj.

Skarb Średzki uważany jest za jedno z najważniejszych znalezisk tego rodzaju w Europie, przede wszystkim ze względu na obecność arcydzieła średniowiecznej sztuki złotniczej: złotej korony kobiecej, niezrównanej w swej urodzie i kunszcie wykonania.

Oprócz korony prezentowane są też pozostałe elementy skarbu: klejnoty, złote i srebrne monety (także te z wcześniejszego o trzy lata znaleziska w Środzie Śląskiej) oraz fragmenty naczyń ceramicznych, w których skarb został zabezpieczony przez swych średniowiecznych właścicieli.

Ekspozycja jubileuszowa poszerzona została o nowe wątki ukazujące okoliczności wydarzeń sprzed trzech dekad. Prezentowane są także materiały archiwalne z czasów odkrycia: fotografie, rysunki i dokumenty.

Muzeum Narodowe przeprowadziło też projekt badawczy, którego wyniki prezentowane są w gablotach uzupełniających oraz podświetlanej tablicy, całość dopełniają wyświetlane filmy dokumentalne poświęcone Skarbowi Średzkiemu.

Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego mieści się w głównym budynku uniwersyteckim, barokowym gmachu projektu Krzysztofa Tauscha, usytuowanym nad brzegiem Odry. Jego sylwetka architektoniczna, wzbogacona wspaniałym wystrojem rzeźbiarskim i malarskim, zaliczana jest do najcenniejszych zabytków barokowych w Polsce i w Europie Środkowo-Wschodniej.

W skład Muzeum wchodzą następujące zabytkowe sale:

• Aula Leopoldyńska - największa i najbardziej reprezentacyjna sala gmachu głównego - to jedyne w Polsce, tak dobrze zachowane świeckie wnętrze barokowe z pełnym wystrojem, na który składa się iluzjonistyczne malarstwo ścienne Krzysztofa Handkego z Ołomuńca oraz dekoracja i wyposażenie rzeźbiarskie autorstwa Franciszka Mangoldta z Moraw i włoskiego mistrza Ignatiusa Provisore.
• Oratorium Marianum z równie bogatym, jak Aula barokowym wystrojem i wyposażeniem, powstało jako kaplica zakonna w latach 1728-1741. Po sekularyzacji zakonu jezuitów i powołaniu Uniwersytetu w 1811 roku wnętrze przekształcono w koncertową Salę Muzyczną.
• Wieża Matematyczna z tarasem widokowym na wysokości 42 m. to dawne, urządzone w 1791 roku przez jezuitę, profesora Uniwersytetu L.A. Jungnitza Obserwatorium Astronomiczne z pierwszym przyrządem - wytyczoną na posadzce pomieszczenia Wieży linią południkową. Jest to jedyny tego typu instrument w Polsce.
• trzy sale ekspozycyjne: Sala im. Romana Longchampsa, Sala im. Stefana Banacha, Sala pod filarem.

Muzeum ma profil historyczny, a jego zbiory w przeważającej mierze są poświęcone szeroko pojętym dziejom uczelni - począwszy od XV wieku do chwili obecnej. Najstarsze zbiory mają jeszcze metrykę Akademii Leopoldyńskiej, większość pochodzi jednak z okresu późniejszego, po 1811 roku.